Een jaar voor zijn dood maakt Franz Kafka iets buitengewoons mee. Tijdens een wandeling door Steglitz Park, Berlijn, treft hij een klein meisje aan met een gebroken hart. Ze is haar pop kwijt. Om haar te kalmeren stelt Kafka zich voor als de postbode van de poppen en vertelt dat de pop op reis vertrokken is. Maar – die laatste zou wel een brief gestuurd hebben aan haar vroegere eigenares die postbode Franz de volgende dag zal bezorgen!

Drie weken lang wijdt Franz zich uitsluitend aan de poppenbrieven die hij elke dag aan het meisje voorleest. Tot uiteindelijk beide zielsgenoten getroost hun eigen weg uitgaan. De één om te sterven in een sanatorium in Oostenrijk, de ander om aan haar jonge leven te beginnen. Niemand weet wie dat kleine meisje was en wat er met Kafka’s brieven is gebeurd. De enige getuige, Dora Diamant, Kafka’s toenmalige vriendin, die dit voorval in de openbaarheid had gebracht, weigerde tot aan haar dood enige uitleg te geven.

Met deze mogelijks waargebeurde parabel onder de arm, schrijft Thomas Janssens een tweeluik over opgroeien en afscheid nemen. Over groeipijnen en volwassen kopzorgen. Over de onvergelijkbare band tussen ouder en kind. Poppentheater waar de achterkant belangrijker is dan de voorzijde! De kant van het kind, een school- en familievoorstelling vanaf 10 jaar, vertrekt vanuit het standpunt van het meisje, De kant van Kafka, een avondvoorstelling voor volwassenen die het kind nog in zich dragen, volgt het standpunt van de beroemde schrijver. En wie weet vallen de puzzelstukjes pas in elkaar wanneer je beide poppenspelen van de diptiek hebt gezien!