Voor wie het nog niet weet: er leeft een wolf in Vlaanderen. Geen verdwaalde herdershond, geen dubieuze waaslandwolf, maar een echte wolf, Canis lupus lupus, met grote ogen, grote oren en een grote mond. Het heeft nochtans erg lang geduurd, want Vlaanderen is hoegenaamd geen wolvenparadijs: extreem klein, extreem bebouwd en extreem dichtbevolkt.

Maar: hij is hier, of wij nu willen of niet.

En straks komt een nieuwe winter.
De dagen zullen korten, de koude zal heersen. De Vlaamse bosjes kaal en leeg.

Als wij ’s winters warm binnen zitten, zullen de wolven buiten honger krijgen. En terwijl wij onze kaasfondue inslaan, zal ook de wolvenroedel haar jachtgebied vergroten. Daarbij zal de Vlaamse wolf, sneller dan in eender welk Europees land, op de mens stoten.

Zonder weersvoorspellingen kunnen we nu al stellen voor de komende jaren: het worden harde (wolven)winters.

Natuurminnaars en -haters, milieuactivisten en bouwpromotoren, beleidsmakers van donkergroen tot donkerbruin in Vlaanderen tot ver daarbuiten, heel Europa zal kijken – vanop veilige afstand – naar ons, gloednieuw epicentrum van het mens-wolfconflict.

Deze docufilm zit op de eerst rij: in de Limburgse schapenweide. Tussen de schapen.

Want het schaap, in de vuurlijn van het conflict tussen mens en wolf, ziet en hoort alles, maar buigt herkauwend het hoofd.

In de omheining tussen mens en natuur, ziet het schaap alleen de gaten.
SCHAAP is een ode aan een dier dat ondergaat hoe de mens strijdend met zijn natuur ten onder gaat.