In deze rare, hebzuchtige, kwade, egoïstische tijden. Stel je voor. We hebben een stoet van kwetsbare mensen. Eén voor één bieden ze de wereld een geschenk aan. Iets waarvan ze overtuigd zijn dat de wereld er beter van wordt. Misschien is het een lied. Misschien een verhaaltje. Misschien een voorwerp dat ze hebben gekregen van hun vader. Of iets wat ze meegebracht hebben van hun vaderland. Maakt niet uit wat. Maar het is dierbaar, heel dierbaar. En toch willen ze het afstaan, ze willen het ten geschenke geven. Misschien weten ze aan wie ze dat willen geven. Aan die ene persoon die ze dankbaar zijn. Die ene persoon die ze maar 1 keer hebben gezien maar die een onvergetelijke indruk liet. Die ene klootzak die hen voor het leven heeft getekend. Het kind dat ze verloren hebben. Die ene geliefde aan wie ze alleen maar op met dat geschenk kunnen zeggen hoe graag ze die zien. Of misschien willen ze het aan de wereld geven. Aan de wereld van morgen.

Een parade van mensen met geschenken. Een podium vol geschenken. Waardoor de wereld misschien – maar misschien ook niet – 1 millimeter verschuift en 1 millimeter mooier wordt.