Voor regisseur en MS-patiënt Nathalie Basteyns, wiens leven ingrijpend veranderd is door haar ziekte MS, is de moeilijke relatie met haar lijf datgene wat haar op dit moment het meest bezighoudt.

Nu ze leest, ziet en hoort dat het mentale en fysieke welzijn van veel jongeren in Vlaanderen blijft dalen, wil ze met hen in dialoog treden. Over dat lijf en hoofd die soms clashen en crashen. Over de haat-liefde verhouding met ons lichaam. Over de zichtbare en onzichtbare littekens die we (allemaal) hebben.

Maar ook over de onwaarschijnlijk ingenieuze ‘machinerie’ die ons lichaam wel niet is, met de lichaamsdelen als radertjes in één groot, bijna sacraal, geheel. Over onze fysieke en mentale leefwereld die misschien regelmatig met elkaar in de clinch liggen, maar tegelijkertijd ook onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Over de pijn, maar ook de schoonheid van het leven.

In deze driedelige docureeks Liefste Lijf portretteert Nathalie, op haar eigen(zinnige) manier en in de filmische stijl die we van haar gewoon zijn, vier jonge mensen die in de knoop liggen met zichzelf. Omdat hun lijf hen in de steek laat. En daardoor ook hun hoofd overhoop komt te liggen. Of vice versa.
Ze vraagt hen brieven te schrijven aan hun lichaam, voert online gesprekken met hen en zoekt hen op in hun dagelijkse omgeving. Geruisloos rolt Nathalie (in de rolstoel) hun leven binnen. Ze observeert en registreert. Soms komt ze tussen, stelt vragen, of helpt hen op weg. Maar nog vaker is ze een stille getuige die subtiel, kwetsbaar en sereen in beeld probeert te brengen hoe deze jonge mensen kijken naar zichzelf, hun leven, lichaam en geest.