Chris en zijn jeugdvrienden Kofi en Blackson zijn wat Vlaamse senioren ‘hangjongeren’ zouden noemen. Ze spenderen het merendeel van hun dagen in ‘de zithoek’: oude sofa’s die ze neergezet hebben op het grasveld voor het armtierige appartementsgebouw waar ze wonen, in Antwerpen Noord. De drie beginnen met een achterstand aan het leven. Ze zijn niet enkel van arme komaf, ze hebben ook “een andere huidskleur”. In hun sofa’s filosoferen de jongens, samen met de witte Tina, over het leven, op hun eigen, onnavolgbare manier. Chris wil acteur worden en probeert op te vallen tijdens audities. Hij heeft steile ambities: hij wil binnen een jaar de hoofdrol in een Vlaamse serie of film. Maar de enige audities die hij mag doen zijn voor typische ‘zwarte’ rollen: poetsman, lid van een jongerenbende, immigrant, sporter, … Hij wil méér. Helaas blijkt er niet meer te zijn. Toch geeft Chris niet op. Hij gaat 100 procent voor zijn droom ook al krijgt hij amper kansen. In afwachting van zijn grote doorbraak, proberen de jongens zich door het leven te navigeren zonder in de typische valkuilen te trappen van hun wijk, waar criminaliteit en de hang naar snel geld een belangrijke rol spelen en een grote aantrekkingskracht uitoefenen op de jongeren. De kameleons doen het op hun manier. Tot hun droom uitkomt, proberen ze op een creatieve manier geld te verdienen – door feestjes te organiseren. Dat gaat niet helemaal zoals gepland. Meer zelfs: alles loopt in het honderd. Zozeer zelfs dat de vriendschap tussen de jongens onder druk komt te staan. Chris leert uiteindelijk dat hij niet mag afwachten: de kansen zullen niet komen, hij moet ze zelf creëren. Als er geen rollen op zijn lijf geschreven zijn, moet hij dat dan misschien maar zelf doen. En dus creëert hij een reeks, met de titel ‘Kameleon’. De reeks die hij schrijft is de reeks die de kijker te zien krijgt. Maar dat beseft die kijker pas tijdens de laatste scène van de laatste aflevering