De beschouwing van levenloze voorwerpen die bewegen of bewogen worden in de ruimte, is steeds een grote inspiratie geweest doorheen Bahar’s carrière. Tijd geeft een menselijk karakter aan eender welk object in beweging. Wij, als toeschouwer, beginnen onze intenties en verlangens te projecteren op de levenloze objecten door de manier waarop ze bewogen worden. In Ice, zou ze graag werken met touwen en stoffen. De reden waarom ze ervoor opteert om met deze twee materialen te werken, is dat zij zeer goed functioneren op zichzelf en in relatie tot elkaar. Ze kunnen prachtige architectuur creëren aan de hand van simpele knopen en plaatsing. Een andere reden, is dat ze gemakkelijk transporteerbaar zijn en dat ze met een simpele structuur enorme sculpturen kunnen creëren in eender welke ruimte.

In Ice zou ze graag bestuderen welke choreografie zou kunnen ontstaan uit deze elementen. Met “choreografie” bedoelt ze de compositie van de intenties en verlangens van het levenloze en de performers op het podium. Het touw en de stof zouden niet enkel de objecten zijn die gemanipuleerd worden of de scenografie uitmaken die het lichaam van de performer omringt, maar ze zouden ook de metafoor vormen van zijn/haar onderbewustzijn.

Door de manier waarop ze bewegen, zullen we de kalmte voelen maar ook het gevecht waarmee men worstelt. Thema’s zoals eenzaamheid, melancholie, mystiek, sensualiteit, droom en het onbekende zullen opgevoerd worden in een constant veranderende omgeving.

Ice is een hybride vorm tussen dans, theater, architectuur en beeldende kunst, ontworpen voor iedereen om zijn eigen verhaal te vinden en te navigeren door tijd, ruimte en zichzelf. Deze tweekoppige solo is een hymne aan onze menselijke conditie door de performer alleen voor een uitgestrekte en complexe wereld te plaatsen