Op 13 april 1975, vroeg in de ochtend, wandelt Lucy, kleindochter van filosoof en Nobelprijswinnaar Bertrand Russel, een kerkhof binnen. Nadat ze haar hoofd en lijf met kerosine heeft overgoten, ontvlamt ze een lucifer en steekt zichzelf in brand. Enkele dagen later overlijdt ze. Amper 26 jaar. Even oud als de Vietnam Oorlog die na haar begrafenis eindelijk ten einde komt. Wat dreef Lucy zover? En hoe waanzinnig was haar opoffering daad?

Nobelprijswinnaar Bertrand Russel wordt ” de Engelse Voltaire” genoemd. Het leven van deze filosoof stond in het teken van logica. Niemand leidde een rationeler leven dan hij. En de maatstaven die hij zichzelf oplegde, eiste hij ook van zijn gezin. Nadat haar ouders op bevel van Russell naar een psychiatrische instelling zijn afgevoerd, komt Lucy onder zijn voogdij te staan. Zij is z’n uitverkorene, ‘mijn stralende kant van de maan’ en sir Bertrand wil z’n kleindochter kost wat kost beschermen, tegen de waanzin in de wereld.

Maar een mens is geen puur logische machine. Russell niet; en al zeker zijn kleindochter niet. Laat staan de wereld om haar heen. Lucy groeit op in een tijd waarin de angst regeert. Lucy is niet bestand tegen deze troubled world. Ziel zonder opperhuid omschrijft opa Russell haar. Maar hoe kan hij helpen? Iemand die depressief is – wordt die verteerd door somberheid binnenin? Of wordt die opgegeten door de melancholie van buitenaf? En doet de drang naar uitsluitende redelijkheid soms niet meer kwaad dan goed?