Knikkeren is in Afghanistan een nationale sport. Acht knikkers vormen het enige speelgoed dat Qadir ooit heeft gezien. Zij zijn uiteindelijk ook het enige dat hij in de locker voor ‘waardeloze spullen’ kan steken, als hij na een lange tocht in een Belgisch vluchtelingenkamp arriveert. Zij krijgen voor hem in de loop van het verhaal telkens opnieuw een andere, gelaagde betekenis.

Bovenstaande is te lezen in het nog te verschijnen boek van Leo Bormans en Qader Nabery, een Afghaanse vluchteling die elkaar toevallig ontmoeten en samen een koffie drinken. Bormans volgt van op afstand de procedureslag die er vier jaar lang wordt geleverd en wanneer het gezin uiteindelijk erkenning krijgt, voelt hij het diep- emotioneel verhaal dat onder de feiten schuilt.

Wie is deze vluchteling eigenlijk?
 Hoe zag zijn leven er precies uit?
 Waarom heeft hij zijn land verlaten?
 Hoe voelt hij zich daarbij?

In een intensief en emotioneel schrijfproces vinden schrijver en vluchteling elkaar. “Alsof twee bliksemschichten elkaar troffen”, zegt Qadir hierover. Een Afghaans spreekwoord zegt dat er op dat moment een diamant ontstaat. En dat is het dan ook geworden: een ruwe diamant, een levensverhaal dat niemand onberoerd laat.