Louis Janssens (De Snor) en Willem de Wolf (De KOE) leerden elkaar in 2016 kennen toen Willem op het KASK in Gent spel-les gaf, en Louis een van zijn studenten werd. Willem dacht zichzelf een beetje in Louis te herkennen toen hij die eerste keer in Willems klas binnenliep. hij zag diezelfde gretigheid, diezelfde ambitie, die inbravoure verpakte onzekerheid, ja zelfs die hele slungelachtige gestalte met diezelfde haarlok die suggestief en sinister nonchalant over het voorhoofd ging. Dat was, met het tegenlicht, bijna Willem. 35 jaar geleden.

Andersom herkende Louis zich ook in Willem. Als iets dat je zou kunnen worden, ook al wil je het misschien niet. Als zogenaamd volwassen, ervaren, met in gelatenheid verpakte onzekerheid. Wat zie je eigenlijk, als je jezelf in de ander ziet? Is jezelf in de ander herkennen de basis waarop en waarmee je leert?

In een tijd waarin we vinden dat we meer intergenerationeel moeten samenwerken, meer intergenerationeel van elkaar moeten leren, schrijven Louis en Willem elkaar over afgelegde en gewenste leerprocessen, kijken ze vooruit en blikken ze terug. Beiden. Vanuit hun afzonderlijke perpsectieven. In de hoop dat ze elkaar regelmatig eens gaan aankijken.

En die teksten brengen ze onder in een partituur. Omdat ze gaan zingen? Omdat ze gaan zingen, ja. Omdat hen beide ooit op toneelschool is verteld dat ze dat niet konden, en ze het ongelijk ervan nog altijd wilden bewijzen? Ook al weten ze eigenlijk wel dat ze helemaal niet kunnen zingen. Maar toch.