Weinigen hebben zo intens over ziekte en ziek zijn geschreven als Susan Sontag. Haar onderzoek naar ons denken hierover is nog altijd relevant en soms onverwacht troostrijk. Dat ziekte één van haar belangrijkste literaire motieven werd, vloeide uiteraard voort uit haar eigen gevechten met leukemie. Maar Sontag repte met geen woord over haar privé. Nooit. Zelfs niet tegenover haar familie en vrienden. Het was pas na haar dood, dat haar zoon David Rieff te weten kwam welke gevoelens van angst, verlatenheid, depressie er daadwerkelijk bij z’n moeder speelden, toen ie haar dagboeken las. Toen kwam de spijt dat hij er zo weinig voor haar was geweest. Maar dan was het natuurlijk al te laat. Voor zijn moeder. Maar hij, hoe moest hij nu voort?

Met de dagboeken van Susan Sontag, David Rieff en Sigrid Nunez onder de arm schrijft en regisseert Thomas Janssens een monoloog voor één van België’s grootste acteurs: Dirk Roofthooft. Een toneelvoorstelling over hoe – wanneer iemand ziek valt – we op ons kwetsbaarst zijn. Omdat het ons aan de eigen sterfelijkheid herinnert? Omdat de mens een noodlot niet verdraagt? Wat betekent ‘zorgen voor je naaste’ vandaag? Hoe vullen we dat in?